Μετά την Γιορτή Κρασιού του Αμπελώνα ετοιμάζεται η αναβίωση της Γιορτής Τσίπουρου στον Τύρναβο.
Η παραγωγή του παραδοσιακού τσίπουρου αποτελεί ιεροτελεστία για τον Τύρναβο. Τους μήνες Οκτώβριο, Νοέμβριο και Δεκέμβριο η πόλη κινείται στους τρελούς ρυθμούς των καζανιών. Λειτουργούν 180 απο τα 230 παραδοσιακά αποστακτήρια “της σειράς” όπως αυτά λέγονται , με άδειες που δίνονται απο το τελωνείο. Οι αμπελουργοί όμως είναι πάνω απο 1000 , δηλαδή πολλοί περισσότεροι. Τα καζάνια έτσι , αλλάζουν χέρια απο παραγωγό σε παραγωγό , λειτουργώντας με βάρδιες μέρα-νύχτα. Οι παραγωγοί μετρούν με τα αλκοολόμετρα τους βαθμούς ,τους “γράδους” όπως τους λένε οι ντόπιοι σε κάθε νέα “καζανιά” τσίπουρου.
Είναι μέρες αδιάκοπης δουλειάς καθότι οι “άμβυκες” (καζάνια) δουλεύουν συνεχώς υποχρεωτικά εφόσον η άδεια χρήσης τους απο το τελωνείο είναι αυστηρών χρονικών ορίων αλλά και χαράς ,ευχαρίστησης και διασκέδασης , καθότι όλη η διαδικασία είναι συνδεδεμένη με φαγοπότι , τραγούδια ακόμα και χορούς γύρω απο τα καζάνια , όπου κατα παράδοση μαζεύονται μεγάλες παρέες και γιορτάζουν την παρασκευή του φημισμένου Τυρναβίτικου τσίπουρου.
Το τυρναβίτικο τσίπουρο σχετίζεται με γιορτές κατα την διάρκεια της παρασκευής του αλλά και με την περίφημη γιορτή του τσίπουρου , στην οποία λαμβάνουν χώρα πλήθος εκδηλώσεων που σχετίζονται με το παραδοσιακό προϊόν. Η γιορτή της κατανάλωσης οινοπνεύματος που σχετίζεται τόσο με την οινοποσία όσο και με την κατανάλωση του τσίπουρου έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Οι ρίζες της κατανάλωσης οινοπνεύματος είναι χαμένες στα βάθη της αρχαιότητας και σχετίζεται με τη διονυσιακή λατρεία καιτις διονυσιακές τελετές εν γένει.
Δεν είναι τυχαίο οτι η ιστορία του τσίπουρου ξεκινά απο τον Τύρναβο , όπως δεν είναι τυχαίο επίσης οτι γιορτές που σχετίζονται με την κατανάλωση οινοπνεύματος και απορρέουν απο τις διονυσιακές τελετές και τη διονυσιακή λατρεία , λαμβάνουν χώρα στον Τύρναβο (Μπουρανί). Το τσίπουρο δημιουργήθηκε εδώ για να στηρίξει μαζί με το κρασί τα ήθη και τα έθιμα της περιοχής που σχετίζονται με τις λαϊκές παραδόσεις και απορρέουν απο τα αρχαία χρόνια.
Επίσης σημαντικότατο επίτευγμα είναι πως ο Τύρναβος είναι η πρώτη πόλη που μπορεί να παράγει εμφιαλωμένο τσίπουρο γεωγραφικής ένδειξης μαζί με τις Περιφέρειες της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Κρήτης. Γι’ αυτό και αρκετή από τη δόξα του Μαύρου Μοσχάτου την κλέβει από το κρασί το ξακουστό τσίπουρο .
Η οινοποσία και η κατανάλωση του τσίπουρου συνδέεται άρρηκτα με τις προχριστιανικές , βακχικές εορτές , προς τιμή του θεού Διόνυσου και άρα με την κατανάλωση οινοπνεύματος.
Η λατρεία του Διόνυσου διείσδυσε στην Αρχαία Ελλάδα απο τη Θράκη , μέσω της Θεσσαλίας και Βοιωτοίας, Γρήγορα αναπτύχθηκε σε όλες τις περιοχές και πηρε μαγάλες διαστάσεις . Οι γιορτές που γίνονταν στο τέλος του Χειμώνα και με τον ερχομό της Άνοιξης , ξεκινούσαν πάντα με θρησκευτική τελετή και ακολουθούσαν άφθονες οινοποσίες.
Χωρίς την κατανάλωση οινοπνεύματος , δε βιώνοταν η έκσταση. Με αυτήν απελευθερώνονταν τα μέρη εκείνα της ανθρώπινης ψυχής , που κατα τη νηφάλια ζωή του ανθρώπου παραμένουν δέσμια και γι’αυτό ανενεργά , απο κάθε λογής ήθη και απαγορεύσεις προερχόμενες απο το μυαλό ή απο την κοινωνία . Μόνο με θεϊκή παρέμβαση , μπορούσε να ερμηνευθεί τέτοια περίεργη αλλαγή. Έτσι ο προχριστιανικός Έλληνας πίστευε οτι πίνει ο Διόνυσος. Παρά το γεγονός οτι οι διονυσιακές τελετές είχαν πλευρές που σόκαραν τους ανθρώπους , αυτοί ένιωθαν την ανάγκη να τις τιμήσουν , όχι μόνο απο φόβο απέναντι στον Βάκχο , αλλά και απο την αίσθηση οτι θα περνούσαν καλά, αν άφηναν για λίγες ημέρες το τιμόνι της ζωής τους στο ποτό.
